The purpose of this study is to determine the instrument performance self-efficacy belief levels of vocational music education students and to investigate whether they differ according to various variables. The research is quantitative research based on a descriptive model. Therefore, the relational survey method, one of the non-experimental quantitative research types, was employed in the research. The study data were acquired from 255 people who received vocational music education at Atatürk University. “The Instrument Performance Self-Efficacy Belief Scale” and personal information form were applied as data collection tools for the research. The frequency and percentage methods among descriptive statistical methods, and the t-test and ANOVA methods among predictive statistical methods were employed in order to analyze the acquired data. The research concluded that the general self-efficacy beliefs of the students on instrument performance were high. According to the sub-dimensions, on the other hand, it was observed that the level of self-efficacy was high, the level of self-inefficacy was low, and the psychological indicators were moderate. High scores from the self-efficacy sub-dimension and low scores from the self-inefficacy sub-dimension support that students regard themselves as highly competent. Furthermore, it can be suggested that the moderate scores obtained from the sub-dimension of psychological indicators that express negative emotions such as anxiety, fear, agitation, nervousness/tension may indicate that the students have nonignorable concerns about performance even though they consider themselves as competent. Further studies can investigate the relationships (cause-effect) between sociodemographic and/or pedagogical variables and self-efficacy.

Vocational music education, instrument training, performance, self-efficacy/incompetence

Bu araştırmanın amacı, mesleki müzik eğitimi alan öğrencilerin, çalgı performansı öz-yeterlik inanç düzeylerini belirlemek ve çeşitli değişkenlere göre farklılık gösterip göstermediğini incelemektir. Araştırma, betimsel modele dayalı nicel bir araştırmadır. Bu nedenle araştırmada, deneysel olmayan nicel araştırma türlerinden ilişkisel tarama yöntemi kullanılmıştır. Araştırmanın verileri Atatürk Üniversitesi’nde mesleki müzik eğitimi alan 255 kişiden elde edilmiştir. Araştırmada veri toplama aracı olarak “Çalgı Performansı Öz-yeterlik İnancı Ölçeği” ve kişisel bilgi formu kullanılmıştır. Elde edilen veriler betimsel istatistik yöntemlerinden frekans ve yüzde, kestirimsel istatistik yöntemlerinden t-testi ve ANOVA kullanılarak analiz edilmiştir. Araştırma sonucunda, öğrencilerin genel çalgı performansı öz-yeterlik inançlarının yüksek olduğu belirlenmiştir. Alt boyutlara bakıldığında ise kendini yeterli görme düzeylerinin yüksek, kendini yetersiz görme düzeylerinin düşük ve psikolojik göstergelerinin de orta düzeyde olduğu görülmüştür. Ölçeğin kendini yeterli görme boyutundan alınan puanların yüksek ve kendini yetersiz görme boyutundan alınan puanların düşük olması, öğrencilerin kendilerini yüksek düzeyde yeterli gördüklerini desteklemektedir. Bunun yanında, kaygı, korku, heyecan, sinir/gerginlik gibi olumsuz duyguları ifade eden psikolojik göstergeler boyutundan alınan puanların orta düzeyde olması, öğrencilerin kendilerini yeterli gördükleri halde performans konusunda göz ardı edilemeyecek endişelere sahip oldukları anlamına gelebilir. Yeni yapılacak çalışmalarda sosyodemografik ve/veya pedagojik değişkenler ile öz-yeterlik arasındaki ilişkiler (neden-sonuç) incelenebilir.

Mesleki müzik eğitimi, çalgı eğitimi, performans, kendini yeterli/yetersiz görme.